Anatomiczna dwupęczkowa rekonstrukcja troczków rzepki (MPFL) - technika operacyjna

Technika anatomicznej dwupęczkowej rekonstrukcji więzadła rzepkowo-udowego przyśrodkowego (MPFL) Arthrex odtwarza prawidłowy przebieg więzadła oraz zapewnia stabilność rzepki zarówno w wyproście, jak i w zgięciu. Technika ta ogranicza ryzyko niestabilności pooperacyjnej, a właściwie przeprowadzona pozwala na szybką i efektywną rehabilitację.

Skuteczna rekonstrukcja więzadła rzepkowo-udowego przyśrodkowego (MPFL) zależy głównie od umiejscowienia przeszczepów w miejscu właściwym dla przyczepów troczka przyśrodkowego. Miejsce to określa się za pomocą specjalnego szablonu. Zapewnia ono równomierne rozłożenie napięcia w stawie rzepkowo-udowym w całym zakresie ruchu, zmniejszając ryzyko nadmiernego napięcia i przyparcia rzepki w stawie rzepkowo-udowym.

Jako przeszczep wykorzystuje się ścięgno mięśnia smukłego (łac. musculus gracilis). Jest to ścięgno niewielkiego mięśnia, w zupełności wystarczające do zastąpienia troczka przyśrodkowego (MPFL). Pobrane ścięgno odbudowuje się na bazie zjawiska “jaszczurzego ogona” nie dając praktycznie dolegliwości związanych z pobraniem.

• Do mocowania przeszczepów używane są biodegradowalne implanty SwiveLock® oraz biodegradowalna śruba interferencyjna BioComposite™.
• W przypadku wad złożonych stawu kolanowego zalecane jest stosowanie dodatkowych technik operacyjnych (np. osteotomia guzowatości piszczeli, medializacja guzowatości piszczeli, pogłębienie bloczka kości udowej i inne).
• W przypadkach urazowego uszkodzenia troczka przyśrodkowego rzepki, zwłaszcza jeżeli zwichnięcie nastąpiło po raz pierwszy, zaleca się naprawę uszkodzonego troczka MPFL w technice Internal Brace MPFL.
• W wielowięzadłowych lub wielotkankowych uszkodzeniach dąży się do rekonstrukcji lub do naprawy wszystkich uszkodzonych struktur jednocześnie (np. więzadła krzyżowego przedniego ACL, łąkotki, chrząstki stawowej).

 Technika operacyjna

	Krok 1. Wybór przeszczepu Jako źródło przeszczepu wykorzystywany jest najczęściej mięsień smukły (m. gracilis) ze względu na jego małe  rozmiary oraz odpowiednią wytrzymałość (średnica 4 mm, długość 18 cm).
	Krok 2. Przygotowanie rzepki Wykorzystywane jest cięcie około 2 cm na jej przyśrodkowej powierzchni. Pod kontrolą RTG przygotowywane są dwa otwory średnicy 4,5 mm i głębokości 25 mm.
	Krok 3. Zamocowanie przeszczepu w rzepce Oba końce przeszczepu wszczepiane są do rzepki za pomocą dwóch kotwic SwiveLock®.
	Krok 4. Wyznaczenie miejsca mocowania do kości udowej za pomocą RTG Wyznaczenie właściwego miejsca przyczepu udowego MPFL do kości udowej jest krytycznie ważne dla biomechaniki rzepki w całym jej zakresie ruchu. Dokładnie określane jest ono z pomocą specjalnego szablonu pod kontrolą promieni RTG. Po oznaczeniu miejsca przyczepu udowego oznacza się go metalowym pinem.
	Krok 5. Przygotowanie odpowiedniej warstwy dla umieszczenia przeszczepu Następnie przygotowuje się anatomiczną lożę dla przeszczepu więzadła rzepkowo-udowego przyśrodkowego we właściwej dla niego warstwie (ang. patellofemoral layer).
	Krok 6. Przeciągnięcie i umieszczenie przeszczepu w odpowiedniej warstwie pomiędzy tkankami Za pomocą nici umieszcza się przeszczep troczka przyśrodkowego rzepki (MPFL) we właściwej warstwie anatomicznej.
	Krok 7. Zamocowanie przeszczepu MPFL Po  wciągnięciu przeszczepu sprawdza się właściwe napięcie i izometrię troczka MPFL w całym zakresie ruchu stawu kolanowego. Nawierca się kość udową tworząc lożę o średnicy 6 mm i głębokości 23 mm, w której umieszczona zostanie śruba mocująca. Napina się przeszczep i zamocowuje na śrubie interferencyjnej BioComposite™.

Postępowanie pooperacyjne MPFL Arthrex:

Technika anatomicznej dwupęczkowej rekonstrukcji więzadła rzepkowo-udowego przyśrodkowego Arthrex daje możliwość natychmiastowej i pewnej stabilizacji przeszczepu. Pozwala na czynne ćwiczenia mięśnia czworogłowego w zakresie ruchu pomiędzy 0° a 90° już w pierwszym dniu po zabiegu. Orteza może być ustawiana w zakresie 0°-90° (lub mniej jeśli ma działać przeciwbólowo) i powinna być noszona przez okres 6 tygodni. Może być zdejmowana w czasie świadomego odpoczynku na leżąco. Obciążanie operowanej kończyny powinno być częściowe i do zagojenia ran powinno się używać kul łokciowych. Po zagojeniu ran, obciążenie należy zwiększać stopniowo do granicy tolerancji. Pełen zakres ruchu jest dozwolony po 6 tygodniach od zabiegu włączając kolejno lekkie ćwiczenia na rowerze oraz lekki jogging. Pacjent może powrócić do pełnej aktywności fizycznej po 12 tygodniach od zabiegu.