Technika anatomicznej dwupęczkowej rekonstrukcji więzadła rzepkowo-udowego przyśrodkowego (MPFL) Arthrex odtwarza prawidłowy przebieg więzadła oraz zapewnia stabilność rzepki zarówno w wyproście, jak i w zgięciu. Technika ta ogranicza ryzyko niestabilności pooperacyjnej, a właściwie przeprowadzona pozwala na szybką i efektywną rehabilitację.
Skuteczna rekonstrukcja więzadła rzepkowo-udowego przyśrodkowego (MPFL) zależy głównie od umiejscowienia przeszczepów w miejscu właściwym dla przyczepów troczka przyśrodkowego. Miejsce to określa się za pomocą specjalnego szablonu. Zapewnia ono równomierne rozłożenie napięcia w stawie rzepkowo-udowym w całym zakresie ruchu, zmniejszając ryzyko nadmiernego napięcia i przyparcia rzepki w stawie rzepkowo-udowym.
Jako przeszczep wykorzystuje się ścięgno mięśnia smukłego (łac. musculus gracilis). Jest to ścięgno niewielkiego mięśnia, w zupełności wystarczające do zastąpienia troczka przyśrodkowego (MPFL). Pobrane ścięgno odbudowuje się na bazie zjawiska “jaszczurzego ogona” nie dając praktycznie dolegliwości związanych z pobraniem.
- Do mocowania przeszczepów używane są biodegradowalne implanty SwiveLock® oraz biodegradowalna śruba interferencyjna BioComposite™.
- W przypadku wad złożonych stawu kolanowego zalecane jest stosowanie dodatkowych technik operacyjnych (np. osteotomia guzowatości piszczeli, medializacja guzowatości piszczeli, pogłębienie bloczka kości udowej i inne).
- W przypadkach urazowego uszkodzenia troczka przyśrodkowego rzepki, zwłaszcza jeżeli zwichnięcie nastąpiło po raz pierwszy, zaleca się naprawę uszkodzonego troczka MPFL w technice Internal Brace MPFL.
- W wielowięzadłowych lub wielotkankowych uszkodzeniach dąży się do rekonstrukcji lub do naprawy wszystkich uszkodzonych struktur jednocześnie (np. więzadła krzyżowego przedniego ACL, łąkotki, chrząstki stawowej).
Technika operacyjna
![]() |
Krok 1. Wybór przeszczepu
Jako źródło przeszczepu wykorzystywany jest najczęściej mięsień smukły (m. gracilis) ze względu na jego małe rozmiary oraz odpowiednią wytrzymałość (średnica 4 mm, długość 18 cm). |
![]() |
Krok 2. Przygotowanie rzepki
Wykorzystywane jest cięcie około 2 cm na jej przyśrodkowej powierzchni. Pod kontrolą RTG przygotowywane są dwa otwory średnicy 4,5 mm i głębokości 25 mm. |
![]() |
Krok 3. Zamocowanie przeszczepu w rzepce
Oba końce przeszczepu wszczepiane są do rzepki za pomocą dwóch kotwic SwiveLock®. |
![]() |
Krok 4. Wyznaczenie miejsca mocowania do kości udowej za pomocą RTG
Wyznaczenie właściwego miejsca przyczepu udowego MPFL do kości udowej jest krytycznie ważne dla biomechaniki rzepki w całym jej zakresie ruchu. Dokładnie określane jest ono z pomocą specjalnego szablonu pod kontrolą promieni RTG. Po oznaczeniu miejsca przyczepu udowego oznacza się go metalowym pinem. |
![]() |
Krok 5. Przygotowanie odpowiedniej warstwy dla umieszczenia przeszczepu
Następnie przygotowuje się anatomiczną lożę dla przeszczepu więzadła rzepkowo-udowego przyśrodkowego we właściwej dla niego warstwie (ang. patellofemoral layer). |
![]() |
Krok 6. Przeciągnięcie i umieszczenie przeszczepu w odpowiedniej warstwie pomiędzy tkankami
Za pomocą nici umieszcza się przeszczep troczka przyśrodkowego rzepki (MPFL) we właściwej warstwie anatomicznej. |
![]() |
Krok 7. Zamocowanie przeszczepu MPFL
Po wciągnięciu przeszczepu sprawdza się właściwe napięcie i izometrię troczka MPFL w całym zakresie ruchu stawu kolanowego. Nawierca się kość udową tworząc lożę o średnicy 6 mm i głębokości 23 mm, w której umieszczona zostanie śruba mocująca. Napina się przeszczep i zamocowuje na śrubie interferencyjnej BioComposite™. |
Postępowanie pooperacyjne MPFL Arthrex:
Technika anatomicznej dwupęczkowej rekonstrukcji więzadła rzepkowo-udowego przyśrodkowego Arthrex daje możliwość natychmiastowej i pewnej stabilizacji przeszczepu. Pozwala na czynne ćwiczenia mięśnia czworogłowego w zakresie ruchu pomiędzy 0° a 90° już w pierwszym dniu po zabiegu. Orteza może być ustawiana w zakresie 0°-90° (lub mniej jeśli ma działać przeciwbólowo) i powinna być noszona przez okres 6 tygodni. Może być zdejmowana w czasie świadomego odpoczynku na leżąco. Obciążanie operowanej kończyny powinno być częściowe i do zagojenia ran powinno się używać kul łokciowych. Po zagojeniu ran, obciążenie należy zwiększać stopniowo do granicy tolerancji. Pełen zakres ruchu jest dozwolony po 6 tygodniach od zabiegu włączając kolejno lekkie ćwiczenia na rowerze oraz lekki jogging. Pacjent może powrócić do pełnej aktywności fizycznej po 12 tygodniach od zabiegu.